«حکومت اسلامی» بنابر نصّ الهی، خود را موظّف می داند که از مظلوم حمایت کرده و بر ظالم بتازد و به نفی عملی کاربرد«پول» و «قدرت» در تعیین سیاست های اجرایی نظام بپردازد. لذا می بینیم که ایشان با صراحت تمام می فرمایند:

«بحمدالله امروز همه دست اندرکارهایمان کاخ نشین نیستند. دولت ما یک دولت کاخ نشین نیست. آن روزی که دولت ما توجه به کاخ پیدا کرد، آن روز است که باید ما فاتحه دولت و ملت را بخوانیم... خدا نیاورد آن روزی را که سیاست ما و سیاست مسؤولین کشور ما پشت کردن به دفاع از محرومین و رو آوردن به حمایت از سرمایه داری گردد و اغنیا و ثروتمندان از اعتبار و عنایت بیشتری برخوردار بشوند. معاذالله که این با سیره و روش انبیاء و امیرالمؤمنین و ائمه معصومین ـ علیهم السلام ـ سازگار نیست».2

تأکید حضرت امام(ره) بر جایگاه رفیع ملت سخت کوش ایران و بیان خصال نکوی ایشان که در طول تاریخ اسلام کمتر سابقه دارد، در همین رهگذر انجام پذیرفته است و این کلام امام(ره) سرلوحه کار همه عاشقان، «خدمت به ملت» می باشد که:

«به مجلس و دولت و دست اندرکاران توصیه می کنم که قدر این ملت را بدانند و در خدمت گزاری به آنان... فروگزار نکنند».3